Opis projektu

Z danych przedstawionych przez NFZ na początku 2020 r., wynika, że prawie 3% Polaków cierpi na depresję i inne choroby towarzyszące. Według raportów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) cierpi na nią ponad 264 miliony osób na całym świecie. Obecnie prawie wszystkie leki przeciwdepresyjne aplikowane są w postaci tabletek doustnych. Ta droga podania charakteryzuje się wieloma wadami, takimi jak niewystarczająca skuteczność, liczne skutki uboczne, wielokrotne dawkowanie w ciągu dnia, a tym samym mniejsza akceptacja ze strony pacjentów, często prowadząca do przerwania terapii. W związku z tym wiele wysiłku skupia się obecnie na skuteczniejszych sposobach podawania leków, wśród których jedną z bardziej obiecujących jest droga transdermalna. Jedną z technik, która daje zupełnie nowe możliwości otrzymywania zaawansowanych i precyzyjnych narzędzi służących podawaniu leków przez skórę jest druk 3D. Technika ta stanowi swego rodzaju klucz do całkowicie nowej ery w zakresie otrzymywania systemów dostarczania leków, o złożonej strukturze i wymiarach, mogących sprostać indywidualnym potrzebom pacjentów, poprawiając skuteczność oraz bezpieczeństwo terapii. Mimo, że postęp we wprowadzaniu druku 3D do różnych obszarów związanych z farmacją jest ogromny, można uznać, że jest to dopiero raczkująca dziedzina, z ogromnym potencjałem, ale też bardzo dużą liczbą niewiadomych do rozwiązania.

​

Projekt będzie odpowiedzią na rosnącą potrzebę opracowywania innowacyjnych transdermalnych systemów dostarczania leków przeciwdepresyjnych, celem zapewnienia skuteczniejszej, bezpieczniejszej i bardziej precyzyjnej terapii.

Przedmiotem badań będzie zaprojektowanie i otrzymanie systemów mikroigłowych zawierających agomelatynę, z wykorzystaniem techniki druku 3D. Przeprowadzona zostanie szczegółowa analiza otrzymanych systemów, celem określenia, jak skład i warunki zastosowane podczas procesu wytwarzania wpływają na ich właściwości fizykochemiczne, a także jak przekładają się na wybrane parametry farmaceutyczne w warunkach in vitro oraz in vivo. Jednym z założeń będzie sprawdzenie, czy systemy mikroigłowe mogą zapewnić większą skuteczność w osiąganiu i utrzymywaniu odpowiedniego poziomu leku we krwi niż tradycyjne tabletki doustne oraz czy można je uznać za lepszą alternatywę.